Romsko stanovništvo naselilo je srpska područja najkasnije u 15 veku. U kasnijim vekovima dolazilo je do novih migracija Roma na ovim prostorima. Procenjuje se kako je na srpskim područjima uoči Drugog svetskog rata živelo oko 60 000 Roma, koji su tada bili u procesu socioekonomske i kulturne integracije u srpsko društvo.
U aprilu 1941. zemlje Sila Osovina uspevaju u kratkom vremenu poraziti vojsku Kraljevine Jugoslavije, a srpska područja bila su delimično pripojena Mađarskoj i Bugarskoj te pod direktnom upravom nemačkih vlasti. Nemačke okupacione vlasti su uvele prve antiromske odredbe u maju 1941., a odnosile su se na isključenje Roma iz javnog života zabranom obavljanja određenih poslova.
Krajem istog meseca Romi su bili zakonski izjednačeni sa Jevrejima, a pritom se odredilo da oni moraju nositi žute trake s natpisom „Ciganin“. Nemačke vlasti su potom izvršile popis Roma i njihove imovine, a kao rezultat smrti nemačkih vojnika, ubijali su Rome kao deo odmazde.
Usledilo je uvođenje novih antiromskih odredbi, a Romi su masovno deportovani u logore u kojima su ubijani. U avgustu 1942. nemačke okupacione vlasti obavestile su nadležne nacističke vlasti da je u Srbiji rešeno „cigansko pitanje“. Uprkos takvom izveštaju, okupacione vlasti bi, zajedno sa srpskim vlastima Milanom Nedićem i četnicima, progonile Rome do kraja rata. Neki Romi su aktivno učestvovali u jugoslovenskom antifašističkom pokretu, poput Stevana Đorđevića Novaka (proglašenog nacionalnim herojem 1953. godine) i Milice Katić.
Procenjuje se da je tokom rata umrlo između 12.000 i 20.000 Roma, a prema nekim istraživačima i do 64.000 Roma. Posle rata, srpske vlasti su ignorisale stradanje Roma i nisu održavale sistematske zvanične komemoracije, iako je podignuto nekoliko spomenika ubijenim Romima na mestima njihovih masovnih stradanja (Arapova dolina, Jabuka kod Pančeva). Tek nedavno, komemoracije romskih žrtava počele su da se održavaju 16. decembra, kada se zvanično obeležava Dan sećanja na romske žrtve Drugog svetskog rata.
